Vroeger maakte je een mixtape als je iemand erg leuk vond. Je was eindeloos in de weer met liedjes van verschillende platen achter elkaar op een cassettebandje op te nemen. Als je een dubbel cassettedeck had (of, daarvoor nog, twee cassettedecks die je aan elkaar verbond) maakte je ook kopietjes van liedjes van cassettes, wat overigens wel tot een overmaat aan ruis leidde, zeker als het een kopie van een kopie was. Daar kon geen Dolby-B of -C tegen op, ook niet als je Chroom- of zelfs Ferro-tapes gebruikte. Op het inlegvelletje schreef je welke nummers door welke artiesten op kant A en kant B stonden; en als je creatief was maakte je een apart voorkantje voor je cassette.
En dan maar hopen dat de ontvanger het leuk vond.
Ik was er eindeloos mee bezig, maar ik herinner me niet zo goed hoe ik nu eigenlijk die nummers koos. Ik denk dat het een mix was van wat ik persoonlijk leuk vond en wat ik verwachtte dat die ander leuk zou vinden. En misschien werkte het wel zo dat als die ander jou heel leuk vond zij (in mijn geval was het altijd een zij, om de een of de andere reden) van de weeromstuit ook jouw muziek heel leuk vond.
Inmiddels ben ik ouder en wijzer en getrouwd met een vrouw die de Beatles niet kan pruimen maar wel naar David Bowie luistert. We hadden meer mixtapejes moeten uitwisselen denk ik, maar nu is het te laat.
Het brengt mij op een punt dat ik al eerder te berde bracht (zoals alles wat ik zeg uiteindelijk één grote herhaling van zetten is, of misschien van slechts 1 zet): je kunt iemand niet leren iets mooi te vinden, je kunt hooguit iets in de aanbod doen om mooi gevonden te worden. Wat er met dat aanbod gebeurt is van dermate veel factoren afhankelijk dat de uitkomst een mega-tombola is. “The world is not more complex than we think, the world is more complex than we can think”, vertelt ons de complexe dynamische systeemtheorie, en ik denk dat dat klopt.
De jammerklacht van allerlei professionele musici dat het muziekonderwijs op scholen tegenwoordig zo slecht is en dat daarom hun zalen zo leeg zijn tegenwoordig moet vooral tegen deze achtergrond worden beluisterd. Nee, jongens en meisjes, de muziekdocenten en de groepsleerkrachten gaan jullie niet redden. Ze kunnen wel een klein zetje geven door ook jullie muziek te laten horen, maar hoe enthousiast ze ook over jullie zullen vertellen, de leerlingen beslissen echt zelf of ze stoppen met inwendig gapen of niet. En wat ze niet beslissen maar wat hen gewoon overkomt is dat ze dan plotsklaps toch gegrepen worden door een muziekje dat ze nog nooit eerder hadden gehoord maar dat inslaat als een bom. En of dat Mahler is, Coltrane, UB40 of de Band Zonder Naam, dat is dus die mega-tombola.
Maar goed, ook in een mega-tombola kun je plotsklaps de hoofdprijs winnen. Wie nooit eens een gokje waagt wint ook nooit. Bij gebrek aan een mixtape daarom speciaal voor jou, lezer, twee precies op jouw idiocultuur toegespitste samenhangende tips: luister naar ‘Sad-Eyed Lady of the Lowlands’ van de zingende Nobelprijswinnaar (dus niet zoeken bij de F van Feringa, hè, maar onder de D van Dylan) en dan naar het even verpletterende (ik bedoel natuurlijk het evenzeer mij verpletterende) ‘Diamonds and Rust’ van Joan Baez.
Graag ontvang ik per
kerende post je eigen mixtape retour want ik ben dol op een gokje op zijn tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten