Een hele tijd geleden ging de discussie in muziekonderwijsland weer eens over hoe ontzettend belangrijk het is dat alle kinderen een muziekinstrument leren bespelen. Ik weet niet meer wat de reden was. Waarschijnlijk omdat het goed was voor "het brein", dat gouden kalf van onze tijd.
Ik begrijp dat soort ideeën niet zo goed, omdat ik weet dat naar schatting 80% van de Nederlandse bevolking een volwaardig en geïnspireerd muzikaal leven leidt zonder actief te musiceren. Moeten we die mensen zien als muzikale mislukkingen? De dropouts van ons muziekonderwijs? Breingemankeerden?
Ik schreef toen een stukje in Trouw met als strekking dat het misschien bereikbaarder was om eerst maar eens wat meer te zingen in de klas voordat we onszelf opzadelen met het gedoe van het uitreiken van accordeons, ukeleles en neusfluiten op basisscholen. Ik heb er op zich niets op tegen, maar het lijkt me nou niet bepaald de essentie te raken van een weloverwogen visie op wat schools muziekonderwijs bijdraagt aan de opvoeding van leerlingen tot oppassende burgers van onze samenleving.
Sindsdien sta ik bij sommigen bekend als de pleitbezorger van zingen in de klas.
Eigen schuld natuurlijk. Ik wilde vooral bepleiten dat we niet zo moeten focussen op die instrumenten. Maar nu focuste ik dus zelf op zingen. Volgens anderen.
Inmiddels dreigt de volgende stap genomen te worden in de totale desinformatie over wat ik nu eigenlijk bepleit. En het is weer volledig mijn eigen schuld. Ik hield onlangs een online verhaaltje over hoe je naar muziekonderwijs op de basisschool zou kunnen kijken. Onderdeel daarvan was dat ik zei dat niet één persoon verantwoordelijk is voor "de" muzikale ontwikkeling van de leerling, maar dat onderwijs kansen moet bieden aan leerlingen om allerlei soorten van muzikale ontwikkeling door te maken, en dat uiteindelijk leerlingen zelf kiezen wat voor hen relevant is. En dat dat, bij gebrek aan Superpersoon (ik weet hoe het hoort), nooit allemaal door één leerkracht ondersteund kan worden. Muziekonderwijs is de verantwoordelijkheid van een systeem, niet van iemand. En in dat systeem zitten allemaal heel verschillende 'iemanden'. En bij wijze van voorbeeld zei ik dat het niet zo erg is als een van die iemanden dan een beetje vals zingt. En dat een beetje vals zingen altijd nog beter is dan helemaal niet zingen, zodat leerlingen weten dat wij in een tolerante samenleving leven waarin een beetje vals zingen gewoon een optie is.
Toen werd ik gebeld door de krant. Het Friesch Dagblad ditmaal, ik verschijn vooral in confessioneel georiënteerde kranten, wat ongetwijfeld terug te voeren is op mijn achternaam. De journalist schreef een leuk verhaaltje. En de koppenmaker verzon een leuke kop:
Muziekonderwijs is meer dan noten lezen: ,,Het zingen mag best een beetje vals zijn”
Ik bereid me nu voor op het afsluiten van mijn carrière (voor zover er al sprake is van een carrière, en niet zozeer van een slecht geregisseerde serie lukrake gebeurtenissen) als de pleitbezorger van vals zingen in de klas.
Ik zal mijn lot waardig dragen, dat beloof ik.
